Deze nachtmarkt is alleen bekend bij de lokale bevolking

Deze nachtmarkt die alleen de lokale bevolking kent: lantaarns, gelach en de geheime hartslag van het eiland

Door Zehua

Een verborgen ader in de hartslag van de nacht

Als het eiland een ziel heeft, dan pulseert die het felst na zonsondergang. Tegen de avond blaast de zon zijn laatste honingzoete adem over de banyanbomen en wordt er iets wakker – een rustige stroom, een geheim dat ik dicht bij mijn borst houd. Ik stuitte voor het eerst op de Lánxiāng Night Market op een winderige dinsdag, gelokt door de geur van sissende bosuipannenkoekjes en het zachte gekletter van mahjongtegels dat door de steegjes galmde.

Lánxiāng is niet de markt die je in glanzende brochures of op influencerreels aantreft. Er zijn geen neonbogen of zorgvuldig samengestelde foodcourts; alleen een groepje rode papieren lantaarns, opgehangen tussen door regen overstroomde winkelpanden, die plassen warm licht werpen op de oneffen plavuizen. Hier ontdoet het eiland zich van zijn toeristische huid en ademt het opgelucht.

Een symfonie van zintuigen (en een les in nederigheid)

Stap onder die lantaarns en je wordt meegesleurd in een zintuiglijke verrukking. Stoom kringelt uit bamboemanden – dikke dumplings, hun vel strak en glanzend, lonken met de belofte van varkensvlees en gember. De lucht is een lappendeken van gebakken sjalotten, steranijs en de zilte herinnering aan de zee; een parfum dat je nog lang na je vertrek op je kleding zult meedragen.

Kraampjes staan dicht bij elkaar, elk gerund door een familie waarvan de recepten ouder zijn dan de markt zelf. Mevrouw Luo, met opgestroopte mouwen en een schaterlach, geeft je een kom rundvleesnoedelsoep die zo geurig is dat je erover naar huis wilt schrijven. Maar doe dat rustig – hier zal een verloren selfiestick of een achteloze vraag naar 'authenticiteit' je als buitenstaander markeren. De markt beloont nederigheid: een vriendelijke glimlach, geduldig wachten in de rij, de bereidheid om het eten voor zich te laten spreken.

Niet alleen eten, een tapijt van tradities

Lánxiāng is meer dan een culinaire pelgrimstocht; het is een levend, bruisend museum. Tussen de snackkraampjes spelen oude mannen Chinees schaak op klaptafeltjes, waarbij ze de stukken met de kracht van een klein onweersbuitje op elkaar slaan. Kinderen schieten tussen hun benen door, met plakkerige vingers en wilde ogen, op jacht naar gekonfijte meidoornspiesjes.

Als je blijft hangen, kun je misschien het laatste restje van een poppenspel meepikken, zo'n voorstelling waarbij de stemmen alleen maar grind en honing zijn en de poppen verhalen vertellen die ouder zijn dan je je kunt herinneren. Soms brengt een lokale zangeres – haar stem zo helder als de maan – een serenade aan het publiek, wat zelfs de meest terughoudende glimlachjes ontlokt aan de oudere tantes die op plastic krukjes zitten.

Tips voor de nieuwsgierige reiziger

Als je Lánxiāng wilt vinden, vraag er dan zachtjes naar op de ochtendmarkt, of beter nog, sluit vriendschap met iemand in de bus die eruitziet alsof hij weet waar je de beste congee voor laat op de avond kunt vinden. De weg wordt zelden openlijk aangegeven; je wordt aangeduwd, geknipoogd, misschien wel verteld om "de lantaarns te volgen nadat de klokkentoren negen uur heeft geslagen". Het is een vriendelijke vorm van poortwachten, een vriendelijke herinnering dat sommige geheimen het beste verdiend kunnen worden.

Een paar eenvoudige regels en inzichten voor uw eerste bezoek:

• Contant geld is koning, en kleingeld is koninklijk. Laat uw creditcard thuis; de verkopers hier ruilen in munten en stille dankbaarheid.
• Eet met je handen, of in ieder geval met overgave. De beste hapjes eet je staand, zij aan zij met vreemden die je misschien wel een woordje of twee kunnen leren in het lokale dialect.
• Neem de tijd. Er is een bepaald ritme op de markt: de langzame wals van het onderhandelen, het geduldig borrelen van de bouillon. Dat beloont degenen die bereid zijn te blijven hangen.
• Neem een herbruikbare tas mee. Niet alleen voor de schildpadden (hoewel ze je dankbaar zullen zijn), maar ook omdat je onvermijdelijk met meer naar huis gaat dan je van plan was. Denk bijvoorbeeld aan een potje chili-olie of een papieren waaier die door de kalligraaf bij de poort is beschilderd.

Vertrekken met meer dan je kwam

Het is gemakkelijk om op een plek als deze de wereld te voelen krimpen tot de grootte van een enkele, met gelach verlichte steeg. Je verlaat Lánxiāng met een gestilde honger en een beetje scherpere zintuigen. Misschien ook met de stille voldoening dat je iets zeldzaams en onherhaalbaars bent tegengekomen – een moment van eilandleven dat niet bestaat voor het spektakel, maar voor de troost van de eigen bevolking.

En als je daar op een avond bent, met lantaarnlicht in je ogen en stoom van de dumplings die om je vingers kringelt, vergeet dan niet te luisteren. Niet alleen naar het lawaai van de markt, maar ook naar de zachte stroom eronder – de stroom die geheimen van kraam naar kraam draagt en de structuur van het eiland aan elkaar naait, nacht na geurige nacht.