Is het mogelijk om het hele eiland rond te lopen? Ik heb het geprobeerd.

Is het mogelijk om het hele eiland rond te lopen? Ik heb het geprobeerd.

Er zijn vragen die je als schelpen in je zak meedraagt – stil, onopvallend, maar dringend. Zo'n vraag kwam bij mij op op de met zout bevlekte veranda's van Koh Samui: is het mogelijk om het hele eiland rond te lopen? Na te veel middagen ijskoffie te hebben gedronken en de horizon te hebben zien vervagen, besloot ik het uit te zoeken. Dit is het verhaal van wat ik heb geleerd, hoe mijn benen het hebben gedaan en waarom de reis eromheen soms belangrijker is dan de bestemming.

De aantrekkingskracht van de cirkel: waarom zou je over een eiland lopen?

Het begon met een gekreukelde en door de zon verbleekte kaart aan de muur van mijn guesthouse. Koh Samui – een smaragd genesteld in de Golf van Thailand – lonkte met zijn kronkelende ringweg, Route 4169, die een volledige omweg beloofde. De zin was zowel een uitnodiging als een uitdaging: kon ik hem echt lopen? Niet op een scooter, niet met de taxi, maar gewoon te voet?

Een local genaamd Noom, met een lach zo warm als een middagpapaja, zei tegen me: "Misschien zie je dingen die we vergeten dat hier zijn." Dat was genoeg. Ik trok mijn schoenen aan, vulde mijn waterfles en vertrok voor zonsopgang, toen de lucht nog naar citroengras en dauw smaakte.

De wandeling plannen: tips voordat u op pad gaat

Laat ik dit eerst even zeggen: Koh Samui is geen klein stipje dat je makkelijk in één dag kunt verkennen. De ringweg is ongeveer 51 kilometer lang – een marathon en meer. Als je van plan bent om het te proberen, overweeg dan het volgende:

1. Verdeel het in secties:
Tenzij je een ultraloper bent met een voorliefde voor tropische hitte, kun je de hele route beter niet in één keer afleggen. Ik heb de wandeling over drie dagen verdeeld, zodat ik tijd had om in dorpjes te verblijven, onder palmbomen te slapen en te herstellen van zonnebrand.

2. Begin vroeg en neem regelmatig rust:
Het eiland ontwaakt zachtjes. Begin bij zonsopgang en geniet van de koele ochtendlucht en het langzaam ontvouwen van de marktkraampjes. Tegen de middag wordt de zon fel en liggen zelfs de honden languit in de schaduw.

3. Hydrateren, hydrateren, hydrateren:
Er zijn 7-Elevens en kraampjes langs de weg in overvloed. Sla water, verse kokosnoten en af en toe een zakje kleefrijst in. De vriendelijkheid van vreemden – die een zitplaats, een glimlach of een gekoeld drankje aanbieden – maakt van elke rustplaats een klein feestje.

De weg ontvouwt zich: bezienswaardigheden, geluiden en verrassingen

Sommige delen van Route 4169 zijn bruisend, geflankeerd door souvenirwinkels en de geur van gegrilde kip. Andere brengen je in een oase van rust: rubberplantages waar de cicaden fluisteren, tempels waar monniken in saffraankleurige gewaden rondzingen, de zee die turquoise schittert tussen rijen bananenbladeren.

In Fisherman's Village bleef ik even staan om te kijken hoe vissers hun netten repareerden, terwijl de ochtendzon alles goud kleurde. In Lamai klonk het gelach van een wegrestaurantje aan de overkant van de weg, dat me verleidde tot een kom tom yum. De eigenaresse, Mae Wan, stond erop dat ik haar zelfgemaakte chilipeperpasta probeerde – zo fel als de middagzon, maar verzacht door haar vriendelijke knipoog.

Er waren ook momenten van eenzaamheid. Aan de zuidkust wordt de weg smaller. Minder toeristen, meer zangvogels. Hier toont het eiland zijn hartslag: zwerfhonden die in de schaduw slapen, kinderen die voetballen met een kokosnoot, het verre gezoem van een longtailboot.

De uitdagingen: niet alleen maar zand en zonneschijn

Niet elke stap is een ansichtkaart. Op sommige stukken is het druk met verkeer en zijn er geen trottoirs. Ik bleef aan de rand en zwaaide naar passerende vrachtwagenchauffeurs – die meestal met een toeter en een grijns reageerden. Op een middag pakten de regenwolken zich samen en renden naar een luifel waar een vriendelijke oma haar paraplu en haar verhalen vertelde.

Blaren en vermoeidheid zijn onvermijdelijk. Maar ze worden een ereteken, een herinnering aan de grond die je hebt bestreken en de kleine daden van vriendelijkheid die je hebt ontvangen.

Reflectie: Waarom überhaupt wandelen?

Ik ben niet rondgelopen op Koh Samui om mijn gelijk te bewijzen. Ik ben gaan wandelen omdat er magie schuilt in langzaam bewegen, in het zich stukje bij beetje laten onthullen van een eiland. Wandelen nodigt je uit om de details te bekijken: een vleugje frangipani, het ritme van een visserspeddel, het gelach dat weerkaatst vanuit een lokaal eetcafé.

Ik voltooide mijn tocht bij zonsondergang, met pijnlijke benen en een vol hart. Ik had het hele eiland gezien, maar belangrijker nog, ik had het gevoeld: de warmte, de eigenaardigheden, het eindeloze vermogen om te verwelkomen.

Laatste gedachten: Moet je het proberen?

Als je op Koh Samui bent en de vraag je te binnen schiet – kan ik de hele route lopen? – is mijn advies simpel: probeer een stuk, of twee. Laat je verrassen door de weg. Laat de verhalen van het eiland je zakken vullen.

En als u een vervaagde kaart aan de muur van een pension ziet, bedenk dan: soms zijn de beste reizen de reizen die u in uw eigen tempo maakt.

Goede reis, mijn vriend.